Paul Dillet

Paul  Dillet

- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ชื่อภาษาต่างประเทศ : Paul Dillett  

ชื่อภาษาไทย : พอล ดิลเลท 

นามแฝง หรือ ฉายา :  Freak-einstein หรือ Jurassic Paul

วันเดือนปีที่เกิด : พ.ศ.2508  /  ค.ศ.1965


สถานที่เกิด : Montreal, Quebec, Canada

ที่อยู่ปัจจุบัน : Toronto, Ontario, Canada


ความสูง : 188 เซนติเมตร  /  6 ฟุต 2 นิ้ว

น้ำหนัก : ช่วงฤดูการแข่งขัน 129 กก. ( 285 ปอนด์ )  /  ช่วงนอกฤดูการแข่งขัน 145 - 150 กก. ( 320 - 330 ปอนด์ )

จุดเด่นบนร่างกาย : ส่วนสูง


ข้อมูลที่น่าสนใจ :  เป็นนักเพาะกายที่มีสัดส่วนเหมือนตัวการ์ตูนมากที่สุด ( จากคำพูดของอาร์โนลด์ ชวาร์ลเซเนกเกอร์ )


ได้ใบรับรองเป็นนักเพาะกายอาชีพ : จากการประกวดในรายการ Arnold Classic 1993 ( ขณะที่อายุ 28 ปี )

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - 

ประวัติโดยสังเขป : 

การเดินทางสู่เพาะกายช่วงต้น

       เกิดมามีพ่อเป็นชาวฝรั่งเศสและแม่ชาวจาเมกา Paul Dillett ได้รับการสนับสนุนให้มีส่วนร่วมในกิจกรรมกีฬาและการออกกำลังกายเป็นประจำตั้งแต่อายุยังน้อย ก่อนที่เขาจะเริ่มการเดินทางเพาะกายพอลเป็นหนึ่งในผู้เล่นที่ดีที่สุดใน CFB ( ฟุตบอลลีกแคนาดา ) มันเป็นกีฬาที่ช่วยสร้างรากฐานก่อนหน้านี้หลังจากนั้นเขาก็แกะสลักร่างกายของเขา

       "ผมห่วยในกีฬาบาสเกตบอล" ดิลเลทยอมรับ ตอนแรกมันเริ่มที่กีฬาคาราเต้ก่อน ตอนที่ฝึกคาราเต้ ดิลเลทโดนบี้เสียอ่วม เขาก็เลยเลิก ต่อมาเขาลองต่อยมวย แต่ก็ถูกคนที่เก่งกว่าอัดเสียน่วมอีก ก็เลยเลิก ดิลเลท ลองอีกหลายกีฬาเท่าที่จะหามาเล่นได้ แต่พื้นฐานของกีฬาต่างๆนั้น ล้วนแต่ต้องการความรวดเร็ว,ปราดเปรียวเป็นพื้นฐานสำคัญทั้งนั้น เขาก็ต้องเลิกในที่สุดทุกครั้งไป

       มีคนแนะนำว่าน่าจะใช้ความใหญ่โตของร่างกายให้เป็นประโยชน์ในกีฬาบาสเกตบอล แต่ดีที่ว่าดิลเลทรู้ความจริงก่อนที่จะเริ่มโกนหัวเหมือนไมเคิล จอร์แดน ว่ากีฬาบาสเกตบอลนั้น ก็ต้องใช้ความพริ้วไหวไปพร้อมๆกับความใหญ่โตของร่างกายด้วย เมื่อเขาเล่นบาส มันดูเหมือน "กอซซิลล่า ติดปีก" มากกว่าที่จะดูดี เขาจึงออกไปจากวงการบาสอีก บางครั้งการพูดว่าสวรรค์สร้างคุณให้มาโดดเด่นเรื่องใดเรื่องหนึ่งโดยเฉพาะ น่าจะใช้ได้กับเรื่องนี้ เพียงแต่ดิลเลทยังหาสิ่งนั้นไม่เจอเท่านั้น

       หลังจากเลิกกีฬาบาสแล้ว ดิลเลทลองมาจับกีฬาอเมริกันฟุตบอลดูบ้าง เขาแปลกใจที่พบว่าเขาทำได้ดีในกีฬาชนิดนี้ ในตำแหน่งไลน์ส่วนกลางหลัง ( Middle Linebacker ) ของเขานั้น เมื่อเขาเข้าประทะกับควอเตอร์แบ็คของฝ่ายตรงข้ามเพียงครั้งเดียว เขาแทบจะเลาะกระดูก ,ฉีกขา หรือทำให้เลือดของควอเตอร์แบ็คฝ่ายตรงข้ามนั้น กระเซ็นเต็มหน้าตัวเองไปเลย เรียกได้ว่าเขาได้งานที่ถูกกับลักษณะร่างกายที่สวรรค์ออกแบบมาให้ในความสูง 182.5 เซนติเมตร น้ำหนัก 132 กิโลกรัมของเขาแล้ว

       แต่ดิลเลทกล่าวว่า "ตอนนั้นผมเล่นอเมริกันฟุตบอลเพราะผมทำได้ดีเท่านั้น แต่ไม่ได้เล่นเพราะใจรัก" อย่างหนึ่งที่ดิลเลทเริ่มเกิดความคิดนี้ มาจากความไม่เสมอภาคของตำแหน่งที่ถูกวางลงบนสนาม โดยดูเหมือนว่าทุกคนจะให้ความสำคัญกับตำแหน่งควอเตอร์แบ็คมาก ซึ่งตำแหน่งนั้น สามารถทำรายได้ให้ตัวเองได้ปีละเป็นล้านเหรียญ ในขณะที่ตำแหน่งอื่นๆ ( รวมถึงตำแหน่งของดิลเลทด้วย ) ทำได้เพียง 75,000 เหรียญต่อปีเท่านั้น แถมเงินโบนัสประจำปีของควอเตอร์แบ็ค ยังเทียบเท่ากับโบนัสของตำแหน่งอื่นที่หากจะทำได้ ก็ต้องใช้เวลารวบรวมเป็น 10 ปีเลยทีเดียว 

       ช่วงนั้นเราฝึกหนักกันมาก ฝึกทุกอาทิตย์เลย และที่สำคัญคืออากาศที่หนาวสุดๆถึงลบ 10 องศา อากาศหนาวและแห้ง แต่เราก็ต้องอยู่บนสนามตลอด และความทุ่มเทเหล่านี้ อาจจะสูญหายไปเพียงเพราะว่าครั้งหนึ่งบนสนามแข่ง มีคู่ต่อสู้ฝ่ายตรงข้ามคุณวิ่งเอาหัวชนไปที่ "หัวเข่า" คุณ ใช่ จบชีวิตนักอเมริกันฟุตบอลเลย ตัวแปรนี้ใครจะไปควบคุมได้ล่ะ มันอาจเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ด้วยเหตุผลเหล่านี้ ทำให้พอลไม่รู้สึกชอบกีฬานี้เอาเสียเลย ถึงขั้นที่พอลออกปากว่า "ผมเกลียดอเมริกันฟุตบอล"

       พอล พูดถึงความหลังให้ฟังก่อนถึงช่วงเล่นอเมริกันฟุตบอลของเขาว่า ตอนนั้น พอลเป็นเด็กนักเรียนมัธยมปลาย และในทางที่พอลจะต้องเดินผ่านในโรงเรียนทุกวัน มียิมเล็กๆเรียกว่า "ยิมในป่า" ซึ่งมีอุปกรณ์เล็กๆเพียงไม่กี่ชิ้น เขาคิดสนุกและลองจับลูกน้ำหนักมายกเล่นๆดูบ้าง ใช้เวลาเพียง 3 อาทิตย์ เขาสังเกตเห็นว่ากล้ามเนื้อเขาพองขึ้นมา พร้อมกับอาการล้าๆ ในตอนแรกเขาคิดว่าอาการพองนั้นเกิดจากการบวมเนื่องจากความเจ็บ ( ความจริง อาการล้าคือ เกิดกรดแลคติคขึ้นที่กล้ามเนื้อ และอาการพอง ก็คือกล้ามเนื้อเขาใหญ่ขึ้นมาทันตาเห็นต่างหาก - Webmaster ) แต่เขารู้สึกชอบความเจ็บแบบล้าๆนั้น เขาจึงยังคงเล่นต่อไปอีก

       พอลเริ่มติดใจการยกลูกเหล็ก และหลังโรงเรียนเลิกซึ่งยิมดังกล่าวจะต้องปิดพร้อมกับโรงเรียน พอลก็ยังขอให้ภารโรงเพื่อนซี้ของเขา ช่วยเปิดโรงยิมอยู่ก่อน เพื่อรอให้เขาเล่นจนหนำใจ ต่อมาเมื่อพอลได้ยินว่าสมาคม YMCA มีอุปกรณ์การออกกำลังกายที่ดีกว่านี้ เขาจึงไม่รอช้าที่จะรีบไปดู โดยห้องยิมของ YMCA เป็นห้องเล็กๆอยู่ชั้นใต้ดิน มีขนาดไม่กว้างไปกว่าหัองพักอาศัยในแฟลต และอุปกรณ์ก็มีเพียงบาร์เบลล์ ,ดัมเบลล์ และเตียงยกน้ำหนักแบบไม่มีเบาะจำนวน 2 ตัว ตัวหนึ่งเป็นม้าธรรมดา อีกตัวหนึ่งถูกทำไว้แบบยกหัวสูง แต่ก็ยังถือว่ามีอุปกรณ์มากกว่ายิมในป่าที่โรงเรียนอยู่ดี เขาจึงเปลี่ยนมาเล่นกล้ามที่นี่

       ช่วง 6 เดือนแรกของการจับลูกเหล็ก พอลเล่นแต่กล้ามแขนและหน้าอก จนตอนนั้นเขาได้รับฉายาว่า "เจ้าหนูไทรเซบ" และมีเจ้าของโรงยิมที่หนึ่งในละแวกนั้นชื่นชอบเด็กมัธยมปลายผู้นี้ จึงอนุญาตให้เจ้าหนูไทรเซบได้เล่นฟรีที่ยิมของเขา และเริ่มพูดคุยการถึงเรื่องเข้าประกวด

       ต่อมาเมื่อพอลอายุได้ 18 ปี เขาได้ลองขึ้นประกวดเวทีแรกคือรายการ มิสเตอร์มอนทรีออล และจบลงด้วยอันดับที่ 3 การประกวดรายการที่สองห่างจากรายการแรกประมาณปีครึ่งคือ North American Championships ซึ่งพอลได้อันดับ 2 ดูเหมือนว่าเส้นทางนี้ของเขาจะรุ่ง และมันเป็นการได้ทำในสิ่งที่เขารักจริงๆ แต่พอลพูดเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า "ในครอบครัวของเรา มีแม่และลูกๆตั้ง 6 คน ซึ่งในจำนวนนี้รวมผมกับน้องสาวฝาแฝดของผมด้วย เราไม่มีเงินมากพอที่จะซื้ออาหารที่มีประโยชน์สำหรับการเล่นกล้ามได้ ดังนั้น ผมจึงจำใจต้องไปเล่นอเมริกันฟุตบอลเพื่อให้มีเงินมาจุนเจือครอบครัว อาจกล่าวได้ว่า หากช่วงเวลานั้นผมไม่ต้องจ่ายเงินเลี้ยงดูครอบครัวละก็ ผมจะไม่เล่นอเมริกันฟุตบอลเลย และจะเลือกทำสิ่งที่ผมรักคือการเล่นกล้าม

       ต่อมา เมื่อพอลอายุ 22 ปี ครอบครัวเขาได้ย้ายไปอยู่ที่รัฐฟลอริด้า ซึ่งเป็นช่วงเวลาเดียวกันกับที่เขาถึงจุดที่อยากทิ้งกีฬาอเมริกันฟุตบอลพอดี ซึ่งเมื่อมาอยู่ฟลอริด้าแล้ว พอลก็ได้ทำสิ่งที่เขารักอีกครั้งหนึ่ง เขาพูดว่า "ที่ฟลอริด้านี้ ผมไม่ทำอะไรเลยนอกจาก กิน ,นอน และเล่นกล้าม ผมจัดระบบในชีวิตเหมือนกับพวกนักกล้ามอาชีพเลยทีเดียวครับ"

       "ทฤษฎีของผมตอนนั้นมีเพียงว่า ฝึกให้หนักวันนี้ ,ฝึกให้หนักวันพรุ่งนี้ และฝึกให้หนักในวันถัดออกไปอีกวันหนึ่ง ( สรุปคือเล่นทุกวัน ) จนกระทั่งตอนหลังนี่เองผมถึงพึ่งมารู้ว่าวันที่หยุดเพื่อพักฟื้นกล้ามเนื้อนั้น ก็มีความสำคัญเทียบเท่ากับวันที่ฝึกเลยทีเดียว" พอลกล่าว จากนั้นเขาจึงใช้ระบบฝึกแบบ ฝึก 3 วันติดต่อกัน แล้วพัก 1 วัน แต่ก็ยังใช้สัญชาติญาณในการ "ฟังร่างกายตัวเอง" คือถ้าช่วงไหนรู้สึกว่าร่างกายมันล้ามากๆ เขาก็จะไม่ฝืน และจัดวันพักพิเศษเพิ่มขึ้น หรืออาจจะเปลี่ยนตารางฝึกบ้าง อีกประการหนึ่งคือในการเล่นแต่ละครั้ง เขาจะจำกัดเวลาไว้ไม่ให้เกินครั้งละ 1 ชั่วโมงเท่านั้น โดยให้เหตุผลว่า "การออกกำลังกายที่ลากยาวเป็นเวลานาน ( รวมไปถึงแอโรบิคด้วย ) แม้ว่าจะช่วยเผาผลาญไกลโคเจนในร่างกายคุณ แต่มันก็เผาผลาญเซลล์กล้ามเนื้อของคุณทิ้งไปด้วย และนั่นคือเหตุที่คุณเล่นกล้ามแล้วไม่พัฒนานั่นเอง"

       พอลจัดระบบการกินของเขาแบบนักเพาะกาย โดยรับอาหารเข้าไปวันละ 4,500 แคลลอรี่ และอาหารนั้นก็มีเพียง 3 อย่าง เขาเรียกอาหารทั้ง 3 นั้นว่า "อาหารแห่งความประหลาดใจ" โดยพอลพูดถึงเรื่องนี้ว่า "ทุกๆครั้งที่ผมมาที่โต๊ะอาหาร ก็จะมีอยู่แค่ 3 อย่างตลอดกาลคือ ข้าว ,ทูน่า ,กล้วยหอม ให้ผมกิน ซึ่งจำใจต้องกิน เพราะมันมีประโยชน์มันจึงเป็นเรื่อง "ประหลาดใจ" ถ้าเราจะไม่กินมัน ในทางกลับกัน มันก็เป็นเรื่อง "ประหลาดใจ" อีกเหมือนกันถ้าผมสามารถ "ทำใจ" ให้กินมันได้" ( พอลพูดประชดทำนองว่าทำไมอาหารของนักเพาะกายมันน่าเบื่ออย่างนี้ แต่ก็จำเป็นต้องทาน - Webmaster )

       ร่างกายพอลพัฒนาไปเร็วมากๆ คำพูดปากต่อปาก ทำให้แมวมองพากันสนใจ และเจ้าของสถาบันเพาะกายทั้งหลายต่างเชื้อเชิญให้พอลเข้าไปทำสัญญา จนพอลเกือบจะตบปากรับคำไปอยู่ที่แคลิฟลอเนียแล้ว แต่แล้วพอลก็เปลี่ยนใจ โดยพกเงินติดตัวไปเพียง 3,000 เหรียญ แม้ตัวเงินจะไม่เต็มกระเป๋าแต่ความฝันนั้นมีอยู่เต็มเปี่ยม เขาเดินทางไปลอสแองเจลลิส เพื่อเสี่ยงไปหา โจ ไวเดอร์  โดยยังไม่รู้ว่าโจ จะรับเขาหรือไม่ ซึ่งในที่สุด พอลก็ได้ทำสัญญากับโจตามที่ต้องการ

       เป็นเวลา 6 ปีจากการเริ่มประกวดครั้งแรก ตอนนี้ ดิลเลทอายุ 25 ปี เขาได้ที่ 2 ในรายการ North American Championships ในน้ำหนัก 118 กิโลกรัมซึ่งเป็นน้ำหนักเดียวกันกับสมัยที่เขายังเล่นอเมริกันฟุตบอล ตัวพอลเองนั้นพูดถึงการประกวดว่า "ในปีหนึ่ง จะมีเพียง 2 วันเท่านั้นที่คนเห็นผมใส่กางเกงในแล้วขึ้นไปวาดลีลาอยู่บนเวที แต่เวลาที่เหลือในแต่ละปี ผมมีความสุขมากที่มีแฟนๆมาหาผมที่โรงยิม และจับมือทักทายผม มันเป็นสิ่งที่มีค่าจนประมาณไม่ได้เลยทีเดียว มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นราชา"


หันไปทำธุรกิจ

       หลังจากเกษียณพอลหันไปสนใจเรื่องอื่นในชีวิต เขากลายเป็นนักลงทุน เปิดธุรกิจฝึกอบรมส่วนตัวของเขา

       ในปี พ.ศ. 2550 เขาได้เป็นเจ้าของและซีอีโอของ The World Bodybuilding and Fitness Federation (  WBFF ) 


- - - - - - - - - - - - - - - - - - -

รายการประกวดที่ผ่านมา : ( นับถึงปี พ.ศ. 2549 ( ค.ศ. 2006 ) )

1991 North American Championships, Heavyweight, 2nd

1992 North American Championships, Heavyweight, 1st and Overall

1993 Arnold Classic, 4th
1993 Ironman Pro Invitational, 4th
1993 Mr. Olympia, 6th

1994 Grand Prix England, 4th
1994 Grand Prix France (2), 2nd
1994 Grand Prix France, 1st
1994 Grand Prix Germany (2), 1st
1994 Grand Prix Germany, 3rd
1994 Grand Prix Italy, 2nd
1994 Grand Prix Spain, 3rd
1994 Mr. Olympia, 4th

1996 Arnold Classic, 3rd
1996 Grand Prix Czech Republic, 3rd
1996 Grand Prix England, 3rd
1996 Grand Prix Germany, 4th
1996 Grand Prix Russia, 4th
1996 Grand Prix Spain, 2nd
1996 Grand Prix Switzerland, 2nd
1996 Ironman Pro Invitational, 2nd
1996 Mr. Olympia, 5th
1996 San Jose Pro Invitational, 2nd

1997 Arnold Classic, 6th
1997 Grand Prix Czech Republic, 6th
1997 Grand Prix England, 4th
1997 Grand Prix Finland, 5th
1997 Grand Prix Germany, 4th
1997 Grand Prix Hungary, 4th
1997 Grand Prix Russia, 5th
1997 Grand Prix Spain, 4th
1997 Ironman Pro Invitational, 5th
1997 Mr. Olympia, 5th
1997 San Jose Pro Invitational, 5th

1998 Mr. Olympia, Did not place

1999 Night of Champions, 1st
1999 Mr. Olympia, 7th

2000 Night of Champions, 3rd

2002 Night of Champions, 6th
2002 Southwest Pro Cup, 8th

2003 Grand Prix Hungary, 14th

2006 Montreal Pro, 10th

- END -